Misja Fundacji

Misją naszej fundacji jest niesienie pomocy bezdomnym psom z terenu gminy Lubiewo. Naszym celem jest także wspieranie wszelkich innych działań mających na celu ratowanie chorych, porzuconych i skrzywdzonych przez człowieka zwierząt. Działania te mają wpływać na świadomość zarówno dorosłych, jak też młodzieży i dzieci. Celem nadrzędnym bowiem jest ugruntowanie wśród ludzi przekonania o konieczności szanowania zwierząt i ich praw, a także – szerzej – szanowania świata otaczającej nas przyrody. Stąd ważne w naszej działalności są spotkania z młodzieżą i dziećmi okolicznych szkół, podczas których propagujemy konieczność pomocy skrzywdzonym zwierzętom oraz świadomość ogromnej odpowiedzialności, jaka spoczywa na osobach adoptujących psa ze schroniska.

–

Propagujemy także konieczność sterylizacji i kastracji psów, jako jednego z istotnych elementów walki z bezdomnością zwierząt. Fundacja „Psi Azyl” powołana została do życia wiosną 2018 r. Jej fundatorami są wolontariusze, którzy na co dzień opiekują się bezdomnymi psami w Przytulisku w Bysławiu. Wykonują te zadania całkowicie bezpłatnie, za to z potrzeby serca, troski i pasji. Dlatego znalezienie kochającego domu dla skrzywdzonych stworzeń staje się powodem ogromnej satysfakcji i motywacją do dalszego działania. Dziękujemy wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wspierają nas w tych działaniach. Wasze wsparcie daje nam ogromną siłę do dalszych działań.

Adoptuj psa

Nasze psiaki szukające opiekuna

Nadszedł czas, by przedstawić Tolka. Do przytuliska trafił w kwietniu 2022 prosto z lasu w Suchej. I nie byłoby w tym może nic dziwnego, w końcu nie pierwszy pies błąkający się po lasach, trafił do nas. Tolek jednak, jak się szybko okazało, nie widział i to nas przeraziło. Jak niewidomy pies przetrwał w takich warunkach? Jak długo się błąkał? Do tej pory nikt się po niego nie zgłosił, nikt go nie szuka.

Dzisiaj wiemy już, że Tolek nigdy nie będzie widział, badania okulistyczne wykazały, że do końca życia pozostanie ślepym psem. Nie oznacza to jednak, że Tolek jest bezradnym zwierzęciem, wręcz przeciwnie. Jego uszy i węch dostarczają mu tak silnych doznań węchowych, że znakomicie zastępują mu oczy. Wydaje nam się wręcz, że brak wzroku nigdy nie był dla Tolka specjalnym problemem. Raczej ogólny stan jego zdrowia czynił go bardzo chorym psem: wyłysienia, odarty nos, przerost prostaty, chudy do granic. Tolek, mimo tego że nie widzi, doskonale rozpoznaje otoczenie, jest niezwykle samodzielnym psiakiem, a spacery sprawiają mu tak ogromną frajdę, że czasem zastanawiamy się kto kogo na ten spacer wyprowadza.

Tolek ma ok. 4 – 5 lat. Jest niedużym pieskiem na krótkich łapkach, którymi potrafi szybciutko przebierać. Piękne, puszyste futerko sprawia, że wyglądem przypomina liska. Toluś to łagodny psiak, kocha przytulanie i bliskość człowieka, zdecydowanie relaksuje się podczas spacerów. Wtedy może sobie dowoli powęszyć, zostawić listy pod krzaczkami i poprzytulać do człowieka. Szukamy więc dla niego spokojnego domu, w którym kochający człowiek przytuli, porozmawia i zabierze na delikatny wspólny spacerek. Wystarczy, że ten człowiek pokieruje tylko delikatnie smyczką, a chłopak już sam da radę.

Toluś jest czystym pieskiem, nie załatwia się w kojcu, czeka, aż zostanie wyprowadzony na wybieg, którego wszystkie kąty ma już obniuchane.

Zatem Tolek szuka kochającego człowieka, gotowego stać się przewodnikiem dla tego pięknego psiaczka.

Tolek jest odrobaczony, zaszczepiony i wykastrowany.

Czeka na Ciebie…

292579111_2866755780134535_8916971773744251435_n

292524519_2866756316801148_2529099327114055315_n

292452182_2866756206801159_7958198427330340570_n

292617390_2866756006801179_529670777027243718_n

292399232_2866755696801210_2836213101747588731_n

Hebe i Tomcio

Dziś wracamy do Hebe i Tomcia. Możemy już ostatecznie ogłosić, że ta dwójka jest gotowa do adopcji. Oto opis behawiorysty Marka Szrejtera, u którego oboje przebywają i leczą swoje poszarpane dusze:
„Tomcio i Hebe, samiec i suczka, które trafiły do mnie na resocjalizację.

On, wydawał się dość odważny i łatwy do pracy i uzyskania szybkich pozytywnych rezultatów. Okazało się po czasie, że to bardzo wrażliwy i delikatny pies, aczkolwiek bardzo ciekawy i chętny do podejmowania wyzwań przed nim stawianych. Te cechy okazały się kluczowe dla przełamywania lęków, ograniczeń u Tomcia, ale miało również pozytywny wpływ na Hebe, z którą przyjechał. Hebe była i jest ostrożna, ale obecność Tomcia i jego postępy, a nawet pokazywanie jaki to on jest odważny, spowodowało, że Hebe zaczęła naśladować pozytywne zachowania w stosunku do człowieka, mężczyzny i innych bodźców, które się pojawiły w ich otoczeniu. Również do beagla Luka, który przebył w tym samym czasie co Tomcio i Hebe. Co jest istotne, to czas, który decyduje w nowych poznawanych sytuacjach i kiedy już to poznały. Nie należy się spieszyć, aby nabrały zaufania i podjęły współpracę.

Poczyniły wielkie postępy i robią je każdego dnia, ale potrzeba więcej czasu w takich przypadkach. Doskonale się wspólnie stymulują, uzupełniają, uczą, socjalizują. Dobrze było by, aby razem znalazły swoje miejsce u kogoś, kto jest cierpliwy i wyrozumiały, widzący ich obecne ograniczenia, które mogą być wynikiem zaniedbań z okresu prawidłowej socjalizacji w szerokim tego słowa znaczeniu.”

Szukamy zatem domu, najlepiej wspólnego. Hebe ma ok. 3 – 4 lata, maleńka, czarniutka dziewusia i Tomcio – ok. 6 lat, średniej wielkości delikatny chłopczyk o przepięknym futrze i umaszczeniu. Są odrobaczone, zaszczepione i wykastrowane.

Czy znajdzie się taki dom i taki w nim kochający człowiek?

Przypominamy Lubę, mądrą, piękną i dużą dziewczynę o łagodnym usposobieniu. Luba przyjechała do nas z Ukrainy wczesną wiosną razem z młodziakiem Niko. Niko (dzisiaj Harry) od dawna już grzeje swoją pupcię na miękkiej kanapie, a Luba wciąż czeka.

Przyjechała wylękniona i bardzo wycofana, tego dnia musieliśmy ją wynieść z samochodu i właściwie na rękach przenieść do kojca. W kolejnych tygodniach o podejściu do człowieka nie było mowy. Długo trwało, nim odważyła się na to. Pracowaliśmy też nad tym, by odważyła się wyskakiwać z budy na wybieg i swobodnie pobiegać. Wielkim przeżyciem i radością był moment, kiedy pozwoliła się wyprowadzić poza kojec i chwilę pospacerowała. Dziś już czeka na te spacery, bo wreszcie zaczęły sprawiać jej przyjemność. Wciąż natomiast czuje lęk przed obcymi i o ile przestała drżeć na widok przejeżdżających samochodów, o tyle nieznany człowiek wciąż budzi w niej lęk, choć potrafi już i nad nim zapanować. Za to wobec znanych sobie ludzi jest czuła i uległa. Sama dopomina się głasków prosząc o nie delikatnie łapką. Lubi wtulić się w człowieka i tak trwać nieruchomo, pomrukując cichutko z zadowolenia i nastawiając pyszczek do miziania.

Szukamy też dla niej domu raczej bez innych zwierząt, choć przy spokojnym i zrównoważonym psim towarzyszu mogłaby się odnaleźć.

Luba ma ok. 4 lat, choć to trudno powiedzieć, bo w paszporcie ma wpisany rok urodzenia 2019. Jest zaszczepiona, wysterylizowana i zaczipowana. Ma wszystkie niezbędne i aktualne dokumenty. Szukamy dla niej domu spokojnego i delikatnego, świadomego i potrafiącego uszanować przeszłość Luby, bo to z niej wynikają jej lęki. Warto jednak poświęcić jej chwilę pracy i cierpliwości, bo jest absolutnie wyjątkowa i bardzo, ale to bardzo pragnie bliskości i miłości człowieka. Czas za kratami powinien już dobiegać końca, by Luba mogła iść dalej.

Jest gotowa na nowe życie.

317829436_3010901395719972_2393597310642851456_n

317772411_3010902492386529_8784047101553726319_n

317855741_3010902675719844_607471213323880279_n

25 8144 0005 2007 0075 4567 0001

Wciąż potrzebujemy Państwa pomocy, a właściwie nie my – tylko nasze psy.
Każdy grosik, złotówka mają dla nas moc magiczną.
Potrzebujemy Państwa pamięci o nas, bo nasze psy mogą liczyć tylko na ludzi dobrej woli,
same – nie dadzą sobie rady.

Dlaczego jesteśmy?

– Nigdy bym nie przypuszczała, że tak to się skończy. Parę lat temu, pewnego dnia, pojechałam ze znajomą do psiaków w gminnym przytulisku w Bysławiu. To taka srednia wioska w Borach Tucholskich, w powiecie tucholskim. Z ciekawości? Ze współczucia? Dlaczegoś? To, co zobaczyłam przerosło mnie: małe i niskie klatki, w których koczowały psy małe i duże. Małe jeszcze znalazły trochę przestrzeni dla siebie, ale te duże – właściwie w ciągłym przykurczu, nie mówiąc o możliwości zrobienia paru kroków. Kojce rzadko sprzątane, a człowiek – rzadko widywany…

Czytaj więcej